OZLEMEK./Ahmet Altan

Birden ozleyiveriyorsunuz... Coktan unuttugunuzu sandiginiz ya da yalnizca bir kere karsilastiginiz ve ozlemek icin yeteri kadar tanimadiginiz birini bir sabah cilginca ozleyerek uyaniyorsunuz. Ruyalariniz, icinizdeki o gizli, esrarini ele vermez buyucu, siz carsaflarinizin arasinda, butun tehlikelerden uzak, guvenle yattiginizi sandiginiz bir anda, usulca ruhunuza sokulup, sizden habersiz oralara yigilmis cephanelikleri birer birer atesleyiveriyor. Infilaklarla sarsilarak uyaniyorsunuz. Hayatinizda olmayan birini hayatiniza almak, ona dokunmak, onun sesini duymak icin kivranirken buluveriyorsunuz kendinizi... Ozlemek, o yakici istek, bilinen herseyi ve onem sirasini degistiriveriyor. Ozlediginiz ise cok uzaklarda... Yaninda olmasini istediginiz halde yaninizda olmayan bir tek kisi, yaniniza bile yaklasmadan, hatta onu ozlediginizden ve onu istediginizden haberdar bile olmadan, butun hayati, butun goruntuleri eritip baska kiliklara sokuyor... Ahmet Altan